‘Sevenmoeren’ (2005
Dit landart-project is uitgevoerd voor de kunstmanifestatie Deel ll: een kunstroute van het Varendonck-College in Asten en Someren. Ik ben uit gegaan van een etymologische verklaring van de naam ‘Someren’, nl ‘Seven-moeren’.
De naam Someren zou dan afgeleid zijn van de zeven meren of moeren die ontsprongen zijn uit de Aa.
Samen met leerlingen van het Varendonck-College werd een maquette gemaakt naar aanleiding van een aantal ontwerpschetsen. Vervolgens werden hierop de 4 oerelementen – aarde, vuur, lucht en water – letterlijk in beeld gebracht. Daarna zijn er door een 20-tal leerlingen gedurende één week zeven grote kraters uitgegraven, aan de randen opgehoogd met aarde; de kraters werden gevuld met stro en hout.
Tijdens de slotmanifestatie werden ze aangestoken en werden tenslotte aan de natuur teruggegeven.
‘PEATPOLIS.NL’ (2003)
Tijdens dit project werkten 17 internationle omgevingskunstenaars met turf en andere natuurlijke materialen in het hoogveen bij het veenpark in Barger-Compascuum. Er werden landart-projecten gerealiseerd die betiteld kunnnen worden als turfkunst. De projecten waren van turf gemaakt, hadden een directe relatie met het veenlandschap of refereerden aan de turfindustrie of vroegere archeologische eigenschappen van het landschap. Op 4 juni werd Peatpolis.nl geopend door Koningin Beatrix.
De Poort
De Poort; mijn bijdrage, opgebouwd uit turfblokken vormde de entree van het project. De stadspoort werd in oorsprong gebouwd als een toegangsmogelijkheid om de ommuurde stad in of uit te gaan. Voor Peatpolis.nl staat de stadspoort op een natuurlijke verhoging in het veenlandschap en is opgebouwd uit gestapelde turfblokken. De hoogte van de POORT is ongeveer 5 meter, zodat deze als een markant teken in het weidse landschap te zien was. De poort als een autonoom beeld in de ruimte, als een toegang naar het verleden, het heden en de toekomst.
Speciale dank aan collega beeldend kunstenaar Derk van den Noort bij het realiseren van de POORT voor het landart-project Peatpolis.nl
‘VUUR’ (2002)
De ‘brandende spiraal’ heb ik uitgevoerd bij Galerie De Bunders in St. Oedenrode op 12 april 2002. Deze brandende spiraalvorm werd gerealiseerd op een bodem van turfblokken. De 16 foto’s die tijdens de expositie VUUR in Galerie De Bunders te zien waren vormen een statement en geven het verloop van de ‘Burning Spiral’ in verschillende stadia weer (linker afbeelding).
‘Project op Neeltje Jans’ (1999)
Dit project is uitgevoerd op het strand bij Neeltje Jans in Zeeland. 96 spiegels en zeewier vormen een spiraal. Deze spiraal komt regelmatig terug in mijn werk en is niet alleen de DNA- structuur die in ieder mens aanwezig is maar werd ook als universele vorm gebruikt in de Keltische kunst. De spiraal wordt beschouwd als symbool voor het in en uit ademen; voor het ontwaken en inslapen en voor leven en dood.
‘Rotsschilderingen Lascoux’ (1997)
In het Franse Pyreneeëndorpje Lascoux (niet te verwarren met het beroemde Lascaux) in de prachtige streek de Ariëge, heb ik in 1995 drie weken achtereen een aantal rotsschilderingen gemaakt op leisteenwanden.
Fascinerende rotspartijen van een uitzonderlijke kleurrijke schoonheid, die op zich al de aanblik hebben van kunstwerken.
Door erosie zijn zij aangetast en mede daardoor interessante dragers voor het maken van rotsschilderingen. Deze schilderingen heb ik steeds aan het einde van de middag gefotografeerd vanwege het schitterende licht op dat tijdstip in combinatie met deze grillige reliëfs.
In 1997 ben ik teruggegaan, geprikkeld en gefascineerd door het idee wat er in die 2 voorbije jaren door de erosie gebeurd zou zijn met deze schilderingen. De rotsschilderingen die ik in 1995 gemaakt had waren inderdaad flink aangetast. Stukjes beschilderde leistenen lagen her en der op de grond en sommigen waren verkleurd. Opnieuw heb ik gedurende een periode van vier weken dagelijks gewerkt aan het maken van een aantal nieuwe schilderingen, ook over de bestaande rotsschilderingen heen, van twee jaar terug.
‘Col de la Core’ & ‘Bordes s/Lez’ (1995)
In het landschap maak ik sporen zichtbaar; kobaltblauwe sporen als verwijzing naar water. Water als een van de oerelementen in het menselijke bestaan. Het magische kobaltblauw werd in de oude Egyptische cultuur gebruikt als symbool voor vernieuwing van leven. De kleur kobaltblauw in mijn werk symboliseert in dit geval de onmisbaarheid van zuiver water als bron van leven.
De kobaltblauwe lijnen die ik heb uitgelegd op de top van de Col de la Core en langs het riviertje de Lez in de Franse Pyreneeën, zijn een metafoor voor rivieren, stroming, beweging, water als goud van de toekomst.
Dit project is een eerste aanzet geweest voor een concept wat ik op diverse plaatsen in Nederland en daarbuiten wil gaan uitvoeren.
In het waddengebied, op de Hoge Veluwe, bij de Deltawerken, bij de kerncentrale Dodewaard, in de Rijn en mogelijk nog op een vijftal ‘top’locaties in Europa wil ik kobaltblauwe lijnen uitgaan zetten van ± 5 km. lengte en ± 100 meter breedte. Vanuit een helikopter wil ik deze lijnen fotograferen en later in boekvorm uitbrengen.
Doel van dit project is door het visualiseren van deze blauwe lijnen (sporen) in het landschap een communicatie in gang zetten over de onmisbaarheid van zuiver water, water als bron van leven, water als goud van de toekomst.
Het concept is zeer complex voor wat betreft de realisatie. In dit concept spelen politieke-, economische-, ecologische- en milieu-aspecten een grote rol.
‘Rotsschilderingen Lascoux’ (1995)
In het Franse Pyreneeëndorpje Lascoux (niet te verwarren met het beroemde Lascaux) in de prachtige streek de Ariëge, heb ik in 1995 drie weken achtereen een aantal rotsschilderingen gemaakt op leisteenwanden.
Fascinerende rotspartijen van een uitzonderlijke kleurrijke schoonheid, die op zich al de aanblik hebben van kunstwerken.
Door erosie zijn zij aangetast en mede daardoor interessante dragers voor het maken van rotsschilderingen. Deze schilderingen heb ik steeds aan het einde van de middag gefotografeerd vanwege het schitterende licht op dat tijdstip in combinatie met deze grillige reliëfs.